Thursday, May 3, 2018

Di saat kau lafaz kan ucapkan perkataan itu. Perkataan yang aku paling takut. Putus. Dengan mudah kau lafazkan. Tanpa sebarang penjelasan. Kau pergi. Seolah olah aku bukan sesiapa dalam hidup kau. Kau tak dengar pun penjelasan aku atau ruang apatah lagi peluang. Aku macam orang hilang. Nangis macam orang gila. Nangis sampai tertidur. Kadang train dah jadi tempat biasa untuk aku nangis walaupun orang ramai tgk. Aku dah tak peduli. Kadang kadang aku terpaksa tgk drama sedih dekat rumah. Sbb aku taknak mak aku tgk aku nangis sebab kau. Kau selalu cakap jangan nangis. Kalau kau berada kat tempat aku apa yang kau rasa? Bukan kau tak pernah kena tinggal. Pernahkan? Mesti kau lebih tahu. Tapi aku tak kuat mcm kau. Aku ciwek lemah ye tu aku.

Kau datang ke mimpi aku. Walaupun hanya mimpi aku orang paling bahagia. Jujur aku rindu. Rindu sangat. Kalau ini hukuman aku untuk aku dapat kan kau kembali. Aku sanggup tunggu. Aku tau kau buat ini semua untuk kita kebaikan kita. Tapi kita boleh perbaiki bersama. Aku mohon. Kalau perpisahan ini membuatkan kau tenang, bahagia walaupun aku yang terluka. Teruskan lah. Tapi aku tetap tunggu kau.

Kadang aku fikir, apa salah aku. Aku jahat sangat ke. Aku tau aku ni banyak kekurangan. Mungkin sebab tu kau tinggalkan aku. Aku faham. Aku tak baik. Cantik pun takde. Lemah lembut pun tak. Maafkan aku. Mungkin semua ni salah aku. Maafkan aku tolong maafkan aku. Aku sayangkan kau.